BOHATEROM NARWIKU 

A oni szli, wolno, po skałach,
 Koszeni z boku długimi seriami,
 Nie milkła ciężka armatnia nawała,
 Szli w ciszy wytrwale polscy tytani.

 Niżej we fiordzie trafiony z góry,
 Grom wolno tonie spowity dymami, 
Dramat tonących i rannych ponury,
 A bunkry srogie na górze przed nami. 

Iskrzą lecące z sykiem pociski, 
Stuk tępy gdy trafiają w skały,
 Widać już szwabskie karabinów pyski,
 Jak wodzą po celach, co z góry się zlały.

 A oni idą, jak w śnie lub malignie, 
Walą to z rusznic, ciskają granatem, 
Czasami rannego kolega podźwignie,
 Każdy każdemu dziś musi być bratem.

 I nie o krzyżach, ani o medalach,
 Marzą wśród dymu, huku i wrzawy, 
Choćby i większość życie tu oddała, 
Ktoś zawsze dojdzie z nich do Warszawy. 

Oni za Polskę w Norwegii się biją, 
Pośród skał twardych, wśród ginących krzyku,
 Wierzą, że wrócą, że bitwę przeżyją, 
Bohaterowie polscy spod Narwiku