PIERWSZE GNIAZDO

Jastrząb rozpostarł swe skrzydła szeroko,
Zataczając kręgi wysoko spod chmury,
Każdy szczegół widzi przenikliwe oko,
Ale nie ofiary wypatruje z góry.

Nad brzegiem Bałtyku, stercząca od wody
Góra zalesiona z osypanym stokiem,
Gdzie morze się kończy, jakiś dziw przyrody,
Jastrzębia ciekawi- wodzi po niej wzrokiem.

Wtem skrzydła przytulił, na dół poszedł pikiem,
Wyrównał, spowolił, nad lasem kołuje,
Zaskrzeczał doniośle, dał znać ptasim krzykiem,
Że jego to sioło- on tutaj panuje.

Przysiadł na konarze stuletniego drzewa,
Pióra nastroszone sobie poukładał,
Nie spieszy się wcale, nie skrzeczy, nie śpiewa,
Po wsze czasy będzie tą krainą władał.

Od dziada jastrzębia wiele młodych było,
Zawsze tu jastrzębie swoje gniazda wiły,
Pokoleń drapieżców dużo się zrodziło,
Teraz ludzkie zgiełki ptaki wypłoszyły.

Dzisiaj jeno nazwa wsi nad samym morzem
Mówi, że jastrzębie górę tę wybrały,
Tu wiły swe gniazda, pisklak się tu mnożył,
I Jastrzębią Górą, miejsce to nazwały.