CZŁOWIEK ZALĘKNIONY

 

Gdy ziemia powstała z mgławicy kosmosu

I kiedy ostygła i powstały życia,

Mała istota nieświadoma losu

Przy ogniu w pieczarach, prawie bez okrycia.

Drżąc w obawie przed zwierzem, co nocą przybędzie,

Zlewana deszczem, wichrami chłostana,

Kij jeno mając za broń i narzędzie,

Na los niepewny, własne siły zdana.

Słuchając grzmotu, widząc błyskawice,

W dzień zaś słońce jasne, płynące po niebie,

Parzące skórę, ogniem żrące lica,

Ze strachu niewiedzy wymyśliła Ciebie.

Mijały wieki, czasy się zmieniały,

A wiara w bóstwo niezmiennie wciąż trwała,

Wszystko co nieznane, widział człowiek mały,

Jako boskie czyny- i stąd Twoja chwała.

Bo to nie Ty Panie, stworzyłeś człowieka,

Aby potem mógł on chwalić Bóstwo w niebie,

Lecz maleńki człowiek, gdy z lękiem uciekał,

W strachu przed nieznanym, stworzył w myślach Ciebie !