Mały kontur statku gdzieś na horyzoncie

Przysłania czasami szary wzgórek fali,

A za widnokręgiem płonie jeszcze słońce

Czerwone promienie giną gdzieś w oddali.

Rzadkie, białe chmury po niebie leniwie

Płyną, jak,  okręty co kursu nie znają

Zmierzch bliski, jak strzała na łuku cięciwie

Przecina ocean, kontury znikają...

Wysoko, samotna z przygiętym konarem

Sosna niewysoka spogląda na morze,

Korzeniem wczepiona w skośny brzeg nad jarem

Od lat wiele liczy wschodu słońca zorze.

A kiedy od morza wiatr sztormem zawyje

Na igłach osiądą krople słonej wody

Srebrnym, połyskliwym szronem je pokryje

Zegnie się w ukłonie czekając pogody.

Nikt nie wie od kiedy sosna tutaj rośnie

Na morze się patrzy pewnie od lat wielu,

Czy to na jesieni, czy w słonecznej wiośnie
Urokiem zadziwia, jak wszystko na Helu.