PUKAJĄC DO RAJU BRAM

Kiedy zapukasz do bramy nieba

I ujrzysz, że wrota się uchylają,

Powiedz, że Polak, ukłoń się, tak trzeba,

Bo tam matrosów po prostu nie wpuszczają.

 

A my, szczególne przywileje mamy,

Bo naród ci Polacy niezwyczajny,

Wśród nich marynarz mało znany

Choć zawód ten jest  całkiem fajny.

 

Nam przypisano wszystkie grzechy,

Wódka, dziewczyny i burdele,

Beztroskie życie i uciechy,

A prawdy w tym nie bardzo wiele.

 

My jak te mrówki, albo pszczoły

Wśród sztormów, wichrów, gromów z nieba...

Król poza dworem też jest nagi

I z nas legendę zedrzeć trzeba!

 

Polski marynarz, to wzór cnót

Choć w to nie każdy zdolny wierzyć,

Stanąwszy więc u raju wrót

Nie proś, lecz żądaj, nam się należy!!!

 

Pływając niemal całe życie

Szczęście przez szpigat nam przeciekło,

Łzy ocierając nieraz skrycie

Odsłużyliśmy swoje piekło!

 

                                                                                       Marzec  1988r.